Γιατί είναι κακό να μην εισάγεσαι στο πανεπιστήμιο αν δεν πιάσεις μέσο όρο δέκα;

Ημερομηνία: 4/3/2006
Τίτλος: ΠΑΡΑΒΟΛΕΣ
Εφημερίδα "Αγγελιοφόρος"

ΓΙΑΤΙ είναι απαραίτητο να αυξάνεται κάθε χρόνο ο αριθμός των εισακτέων στα ΑΕΙ και στα ΤΕΙ;

Γιατί είναι κακό να μην εισάγεσαι στο πανεπιστήμιο αν δεν πιάσεις μέσο όρο δέκα;
Από πού ώς πού πρέπει κάπου να περνάει όποιος πηγαίνει και γράφει στις Πανελλήνιες;
Και τελικά, ποιος βγαίνει κερδισμένος από αυτήν την ψευδαίσθηση της «επιτυχίας» που καλλιεργείται στους σπουδαστές και στους γονείς τους;

Μήπως αυτοί είναι οι χαμένοι και όλοι οι άλλοι γύρω τους κερδίζουν; ΕΝΑΣ σπουδαστής που περνά με μέσο όρο πέντε στα ΤΕΙ, είναι περίπου βέβαιο ότι δεν πρόκειται να το τελειώσει. Ας μη γελιόμαστε! Δεν γίνεται όλοι να εισάγονται στην Ιατρική ή στο Πολυτεχνείο, αλλά όποιος έχει πράγματι καημό κάτι να σπουδάσει, σπανιότατα γράφει μέσο όρο πέντε.
Oμως, ο σπουδαστής που περνά με τέσσερα, με πέντε, ακόμη και με δέκα, θα ξεκινήσει τις σπουδές. Αυτό σημαίνει ότι θα νοικιάσει σπίτι, θα το εξοπλίσει και θα δαπανά κάθε μήνα ένα ποσό για τις ανάγκες του. Κάποιος πατέρας και κάποια μητέρα θα πληρώνουν χρήματα που πιθανώς δεν περισσεύουν. Και κάποια τοπική οικονομία θα επωφελείται.

Σ΄ αυτήν την κυνική λογική, χωρίς ίχνος εκπαιδευτικού σχεδιασμού, στηρίχθηκε το φαινόμενο της διασποράς ανώτερων και ανώτατων σχολών ανά την Ελλάδα. Oπως κάποτε προσπαθούσαν να φέρουν στις πόλεις τους στρατόπεδα, ώστε το χρήμα των φαντάρων να πέφτει στην τοπική αγορά, βουλευτές και δήμαρχοι αποδύθηκαν σε προσπάθεια να αποσπάσουν «κάτι» από την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Κι έτσι φτάσαμε στο φαινόμενο «κάθε πόλη και ΑΕΙ, κάθε χωριό και ΤΕΙ».

ΤO ΧΡΗΜΑ είναι η μία απώλεια.

O χρόνος είναι η δεύτερη και σοβαρότερη.

O σπουδαστής που πέρασε με πέντε, ξεκινά χωρίς γνωστικό υπόβαθρο. Δεν έχει εμπεδώσει απέναντι στο διάβασμα στάση που εξασφαλίζει προϋποθέσεις πανεπιστημιακής μελέτης (μέθοδο, σύστημα, αφοσίωση). Υστερα από δύο - τρία χρόνια, αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι δεν έχει ούτε όρεξη ούτε δυνάμεις για ν΄ ανταποκριθεί. Κάποια στιγμή, τα παρατάει. Στο μεταξύ, έχει χάσει τελείως τον επαγγελματικό προσανατολισμό του. Του φαίνεται βουνό να καθίσει πάλι στο θρανίο για να μάθει κάτι άλλο, που ταιριάζει περισσότερο στις δεξιότητές του. Τελικά, βγαίνει ανειδίκευτος στην αγορά εργασίας.

Για την πόλη, πάντως, κανένα πρόβλημα. Κάθε χρόνο, οι Πανελλήνιες θα της φέρνουν καινούργια «φουρνιά». OΣO για την Πολιτεία, από αυτήν την ιστορία βγαίνει και κερδισμένη και χαμένη. Κερδισμένη, γιατί όσο περισσότεροι φέρονται ως σπουδαστές, τόσο λιγότεροι φέρονται ως άνεργοι. Εχει σημασία το παιχνίδι των εντυπώσεων. Και συγχρόνως χαμένη γιατί, ακόμη και για τους σπουδαστές που δεν ξέρουν τι σπουδάζουν, ο κρατικός προϋπολογισμός πληρώνει ποσά που δεν είναι καθόλου αμελητέα.

Κάπου αλλού (και πάντα για την Παιδεία) θα έπιαναν καλύτερα τόπο.